woensdag 28 februari 2018

Adoptiekind



Eigenlijk wist ze het al toen de procedure in gang werd gezet. Ze had zichzelf gesust met fantasieën over donkere, glanzende oogjes en magere baby-armpjes die zich aan haar zouden vastklampen, daar op het vliegveld van Makabana. Maar het kind had zich met zwarte, boze ogen van haar afgeduwd. Krijsend.

Het was Johans idee geweest. Ze had geen keus. Het was dít of hem laten gaan, naar een vrouw die hem wél zelf een kind kon schenken.

Het kind krijst nog altijd. Gewenningsstress, zegt de huisarts. Ze kijkt naar haar uitgeputte spiegelbeeld en denkt: Kan hij nog geruild? Of teruggebracht?