donderdag 30 oktober 2014

VERBODEN VERLANGEN: Ontlading


De hitte van de afgelopen weken lijkt eindelijk om te slaan. De lucht is donkergrijsgroen en zwaar, de eerste druppels vallen, dik en loodrecht omlaag. Er steekt een bries op, ik zou het raam moeten sluiten maar blijf zitten en drink de laatste slok koud geworden espresso. Ik hou van onweer.
‘Denk jij er nog weleens aan?’ Pats! De vraag komt schijnbaar uit het niets maar hing natuurlijk al weken in de lucht. Waarom anders heeft ze na vierentwintig jaar weer contact gezocht?
‘Jij?’ kaats ik de bal nogal laf terug. Ze haalt adem, houd de lucht even vast in haar longen, maar laat die vervolgens met een lichte zucht weer ontsnappen.


De vraag is natuurlijk niet of we er nog wel eens aan denken, maar of we het erover willen hebben. Laten we wel wezen, zouden we onze vriendschap destijds opgeofferd hebben als het bespreekbaar was geweest? Ooit gezworen hartsvriendinnen. Vervolgens – kortstondig en verlegen – geliefden. En daarna, ja, daarna was het te ongemakkelijk. Te pijnlijk ook. Wat moesten we dan, net zeventien en onvoorbereid op de keerzijde van hartstocht.
Ik staar in mijn lege espressokopie, zij speelt met wat gemorste koekkruimels op het tafelblad. De regen slaat kletterend tegen de ramen, een bliksemschicht schiet sissend omlaag, gevolgd door een felle donderslag die de lege wijnglazen op tafel doet rinkelen. Op de vensterbank vormt zich een plasje. Ik sta op en sluit het raam.
‘Maar soms droom ik nog van je,' zeg ik, mijn blik gericht op de samenpakkende wolken, buiten.


Dit verhaal werd geschreven in het kader van een schrijfopdracht:
Schrijf wat je wilt onder de titel Verboden Verlangen. Maximaal 250 woorden.


donderdag 23 oktober 2014

VERBODEN VERLANGEN; Foto, 1978





Een volle bar. Veel halfvolle en lege glazen. Sigarettenrook in het schijnsel van gekleurde lampen. 
De foto op mijn beeldscherm vertoont een geelgroene zweem, alsof er een filter is toegepast om hem kunstmatig een gedateerd sfeertje te geven. Maar de kleine scheurtjes en kreukjes, en de zichtbare schaduwranden eromheen, verraden dat hij authentiek is, en ingescand. 
Hoewel redelijk scherp is het beeld chaotisch en ontbreekt er diepte en focus, overduidelijk een amateurkiekje.  Het licht is harder en witter dan je gezien de sfeerverlichting zou verwachten, waarschijnlijk is er zo'n vierkant flitsblokje gebruikt. 
Aan de muur op de achtergrond hangt een groot affiche waarop concerten staan aangekondigd: Vrijdag 15 april: Herman Brood & his Wild Romance , Zaterdag 23 april: Barrelhouse. Eronder nog meer tekst, onleesbaar.
Te midden van een aantal mensen van wie we alleen de achterkant zien, zitten Esther en ik allebei omgedraaid op een kruk, onze rug tegen de bar. Nancy leunt tussen ons in en zit half op mijn knie. Hoe oud zijn we daar? Vijftien, zestien hooguit. We hebben alle drie een versleten spijkerjack aan. Lachend kijken we in de lens, drie glazen bier geheven in de richting van de fotograaf. En in onze vrije hand - schaamteloos - alle drie een shaggie tussen wijs- en middelvinger geklemd.


Dit verhaal werd geschreven in het kader van een schrijfopdracht:
Beschrijf een persoon, een plek, een tijd of een voorwerp, dus er is geen handeling, geen dialoog of monoloog. Met als titel Verboden Verlangen. Maximaal 250 woorden

donderdag 16 oktober 2014

VERBODEN VERLANGEN; Zalige verlossing deel 2




‘Hoe ging je wiskundeproefwerk?’
‘Mmm’
‘Nora, ik vraag je wat.’
‘Ging wel, 6.1.’
‘Nou ,dat is best netjes toch?’
‘Mmm’
‘Ik bedoel, met alle lessen die je gemist hebt toen je …’
‘Mám!’
‘Wat!’
‘Niks.’
‘Wat nou! Is dat nu ook al een taboe?’
‘Nee. Maar je zit op me te letten.’
‘Ik zit helemaal niet op je te letten, ik probeer gewoon een normaal gesprek te …’
‘Jawel je zit wel op me te letten. Cónstant. Bij íedere hap.’
‘Nou, zoveel happen heb ik je anders nog niet zien nemen vanda…’
‘Zie je wel? Je zit me gewoon te fokken de hele tijd.’
‘Zeg jongedame, let jij een beetje op je taal? Zo praat je niet tegen je moeder.’
‘Pf’
‘Het hele punt, Nora, is dat jij geen verantwoordelijkheid neemt voor jezelf. Als je zo doorgaat dan zit je over drie weken weer in die kliniek en dan kun je …’
‘Echt niet! Ik kan echt wel voor mezelf zorgen! Maar hoe denk je dat het is, hè? Als iemand je bij iedere hap zit te volgen, hè? En naar je blijft kijken tot je hem doorgeslikt hebt? Dan krijg ik echt geen hap meer door mijn keel hoor!’
‘We hebben afspraken gemaakt, jongedame, en jij houdt je daar niet aan. Daarom moet ik jou wel in gaten hou… ‘
‘Hier dan! Kijk! Dat is één…’
‘Noor, doe normaal.’
‘En dat is twee…’
‘Nora! In godsnaam!’
‘En dat is drie…’
‘Nu is het klaar, Nora! Dadelijk stik je er nog in.’
‘En viér … Kijk mama, bordje leeg! ‘


Dit verhaal werd geschreven in het kader van een schrijfopdracht:
Schrijf een dialoog met als thema: Verboden Verlangen, waarin je nergens het onderwerp van het verlangen letterlijk benoemt, maar wel duidelijk moet worden waar het hier over gaat.
Maximaal 250 woorden



donderdag 9 oktober 2014

VERBODEN VERLANGEN: Zalige verlossing




Ik zie haar heus wel loeren hoor, vanuit haar ooghoeken. Wat denkt ze, dat ik achterlijk ben of zo? Ik snijd een stukje worst af, prik het aan mijn vork, steek het in mijn mond en maak nadrukkelijke kauwbewegingen, terwijl ik de vette hap met mijn tong in mijn wangholte duw. Wie is hier nou de slimste, ha!
Nu stelt ze me een onnozele vraag over school en kijkt me aan. Doorziet me. Fokking goeie timing, dat moet ik haar nageven. Ik maak een snelle berekening. Eén hap braadworst is ongeveer tien gram, is vierendertig calorieën. En met de rijst en erwten die ik al heb doorgeslikt zat ik al aan de honderdvijftig. Ze blijft kijken, wachtend op een antwoord, ik kan geen kant op. Kan moeilijk blijven kauwen tot ik een ons weeg. En praten met een wang vol worst, dat valt ook op. Dus oké, ik slik het wel door, de teller met één keelbeweging opvoerend naar hondervierentachtig. Fuck. Fúck! En mijn bord is nog halfvol.
Nu moet ik wel overgaan tot plan B. Haar eigen schuld.
Ook na het eten zal ze me nauwlettend in de gaten blijven houden. Maar over anderhalf uur moet ze even weg. En zij weet niet dat een vette maaltijd minstens drie uur in je maag blijft, voordat het door je dunne darm wordt opgenomen en omgezet in calorieën. Wat weten de meeste mensen toch weinig over voedsel. Als ze straks de deur achter zich heeft dichtgetrokken zal ik naar de wc gaan om mijn vingers diep in mijn keel te steken. Oh zalige verlossing!
Ik neem nog een paar flinke happen en slik ze demonstratief door. Kijk mama, bordje leeg!



Dit verhaal werd geschreven in het kader van een schrijfopdracht:
Schrijf een monoloog van maximaal 250 woorden met als titel Verboden Verlangen.