Ze weet het, door de manier waarop hij zwijgt. De kamer rondkijkt maar haar ogen vermijdt. Adem
haalt om iets te zeggen, maar vervolgens de lucht met een bijna onhoorbare
zucht weer laat ontsnappen. Zoekend, zo lijkt het, naar woorden die haar zo min
mogelijk zullen kwetsen.
Zeg het niet, denkt ze. Alsjeblieft,
zeg het niet. Laat het voorbijgaan. Dan kijken we straks een filmpje. En daarna gaan we naar bed. Dan kussen we elkaar
welterusten en vallen samen in slaap. En morgen is alles weer gewoon zoals het
was.
Zijn stem doorklieft de
stilte.
Hij zegt het toch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten