‘Trek eens aan mijn vinger...’ Mijn broertje pakte opa’s voorzetje gretig op
en wachtte schaterend op de luide scheet die volgde. Ik schoof alleen maar demonstratief
mijn bord weg.
‘Godsallemachtig pa! Móet dat nou echt, altijd onder het
eten?’ Mijn moeder smeet haar vork neer en knikte mijn kant op. ‘Die meid vreet toch al amper!’
‘Mooi zo,’ zei opa en prikte een stuk vlees van mijn bord.
‘Dan heb ik meer.’
Mijn vader sloeg op tafel. ‘Kan er hier goddomme voor één
keer normaal gegeten worden?’
Ik bereikte wel mijn streefgewicht, dat jaar dat opa bij ons
inwoonde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten