donderdag 8 maart 2018

Wake


Mijn moeder huppelt voor me uit in een winkelstraat, op lakschoentjes met witte sokjes. Ze is een jaar of vijf.  Ik kan haar niet bijhouden, voel paniek opkomen, ik zou op haar letten. Ze draait zich om, zwaait lachend naar me en verdwijnt dansend de hoek om.

Ik schrik wakker op de harde stoel naast haar bed.  Nog voordat ik haar ademhaling heb gecheckt weet ik het.  Ik wek mijn zusje, die zachtjes snurkt in het vertrouwen dat ik waak.

‘Zomaar ertussenuit geglipt,’ zegt mijn zusje. ‘Ze heeft niet eens meer afscheid genomen.’


Ik aarzel. ‘Jawel hoor,’ zeg ik.





4 opmerkingen: