Mijn moeder huppelt voor me uit in een winkelstraat, op
lakschoentjes met witte sokjes. Ze is een jaar of vijf. Ik kan haar niet bijhouden, voel paniek
opkomen, ik zou op haar letten. Ze draait zich om, zwaait lachend naar me en
verdwijnt dansend de hoek om.
‘Zomaar ertussenuit geglipt,’ zegt mijn zusje. ‘Ze heeft niet eens meer afscheid genomen.’
Ik aarzel. ‘Jawel
hoor,’ zeg ik.
Mooi!
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Peter
VerwijderenPrachtig! In de grote hoeveelheid ultrakorte verhalen die ik alom lees, springt deze er uit. Onvergetelijk
BeantwoordenVerwijderenDank je Cora, dit verhaaltje ligt me ook na aan het hart.
Verwijderen