Moontjes kerstcadeau

Moontje is een meisje van acht jaar. Ze is onopvallend, een tikje stil, en vaak diep in gedachten verzonken.

Dit jaar heeft Moontje voor kerst een bijzonder cadeau gevraagd. En elke avond, voordat ze gaat slapen, voegt ze stilletjes aan haar avondgebedje toe: ‘…Oh, en Onze-lieve-heer, laat de Kerstman mijn wens vervullen ...?’
Niet dat ze gelooft in de Kerstman, ze weet heus wel dat haar moeder de kerstcadeautjes koopt. Ze weet trouwens ook niet zeker of Onze-lieve-heer wel bestaat, maar ze neemt graag het zekere voor het onzekere. ‘Alstublieft…?’ fluistert ze er daarom beleefdheidshalve toch maar achteraan.

Op kerstochtend is ze om zeven uur wakker. Te opgewonden om nog te kunnen slapen sluipt ze naar de woonkamer. Haar hart maakt een sprongetje als ze onder de kerstboom het in blauw papier ingepakte pakje ontwaart met haar naam erop. Zou het…?

Voordat de rest van de familie is opgestaan en klaar is met het ontbijt, is het negen uur. Al die tijd heeft ze haar ogen niet kunnen afhouden van het blauwe pakje. Als het eindelijk tijd is voor de cadeautjes, is ze zo nerveus dat ze met het hare wacht tot het laatst, bang als ze is voor een teleurstelling. Stel dat er gewoon een spelletje in zit, of een chocoladeletter die nog over is van sinterklaas. Gezien de vorm van het pakje zou dat ook best kunnen.

Haar vader heeft een computerspel gekregen. Haar moeder een fles parfum. En haar zusje een paardenboek.
´Nou Moon, nu ben jij toch echt aan de beurt.’ Moeder schuift haar het blauwe pakje toe.
Terwijl haar hart bonst en haar lijf van binnen jeukt van de spanning, peutert ze met tergende precisie een plakbandje los. En nog een. En dan wordt het cadeau zichtbaar. Glanzend groen met blauw is de buitenkant. Dit is ‘m. Deze had ze gezien in de winkel!

`Maar wat is het dan?’ vraagt haar zusje ongeduldig.

‘Een Toverboek,’ zegt Moontje met een gelukzalige glimlach.
Ze bladert erdoorheen en streelt liefkozend elke maagdelijk lege bladzijde.
‘Maar er staat niets in!’ roept haar zusje.

‘Jawel,’ fluistert Moontje. ‘Het staat vol. Met verhalen. Die kunnen jullie alleen nog niet lezen.’

Want ze moeten nog worden opgeschreven. Maar aangezien ze inmiddels  alle letters van het alfabet kent, vormt dát geen probleem.
‘Dank u wel Kerstman!’ roept Moontje, en schalks richt ze haar blik omhoog. En dank u wel, Onze-lieve-heer!
Dat laatste zegt ze niet hardop.

Die middag blaast Moontje hoogstpersoonlijk haar toverboek leven in. Met sierlijke letters begint ze te schrijven op de eerste lege bladzijde:

Moontje is een meisje van acht jaar …

Dit verhaaltje werd geschreven naar aanleiding van een schrijfopdracht: 

Ik kreeg een geweldig kerstcadeau. Maximaal 400 woorden

Surprise, surprise!

~Sint moet eerst ff naar een ander adresje, maar over een uurtje komt hij bij jou langs om te checken hoe stout jij bent   ~
Jaap, mijn lief-sinds-drie-weken, speelt vanavond Sinterklaas bij zijn familie, voor zijn neefjes. Ik smelt als ik zijn sms’je lees. Ik voel me ineens erg ondeugend.
~ Laat uw paard maar buiten staan, en hou uw sintenpak maar aan! ~ Instrueer ik hem.

Het cadeautje dat ik voor hem kocht leg ik op het kussen in mijn zojuist verschoonde bed, en ik neem nog even snel een douche. Net als ik klaar ben met optutten wordt er hard op de voordeur gebonsd. Van schrik schiet ik bijna uit met mijn lippenstift, en glimlach. Ik werp een laatste blik in de spiegel en knoop mijn zwartsatijnen kamerjasje dicht. Op blote voeten loop ik naar de voordeur.

‘Sinterklaas!’
Z'n outfit, geweldig. En die bril! Hij is amper herkenbaar. Wat lijkt hij groot met die mijter op zijn hoofd.
‘Dag Carolien,’ zegt hij met verdraaide stem. En dan, met een blik op mijn satijnen niemendalletje: ‘Sint komt geloof ik wat ongelegen’.
‘Ik kom net uit bad Sinterklaas, maar kom binnen!’ Ik trek hem aan zijn rode mouw mee de kamer in en duw hem resoluut in een stoel.
‘Maar…’ zijn stem klinkt nu een beetje schor, hij speelt zijn rol met verve, mijn stoute Sint. ‘Ik kwam eigenlijk alleen even wat lekkers langsbre...’
‘Jaja, ssssst.. .’ Ik buk me naar hem toe en leg eventjes streng mijn vinger op zijn wit-bebaarde mond.
Langzaam knoop ik dan mijn zwarte badjasje open en laat die nonchalant op de grond glijden, terwijl ik in mijn vuurrode Christien le Duc-setje mijn heupen voor hem ronddraai.
‘Zal ik even op schoot komen zitten, Sinterklaas?’ vraag ik met overdreven kleine-meisjesstem.
Zijn ogen worden groot achter de brillenglazen. ‘Eh…. Carolien’, Sinterklaas rukt zijn baard en mijter van zijn hoofd.
Die bril, die stem, tergend langzaam dringt het besef door… Dit is mijn overbuurman Kees.
‘Carolien, ik… eh… kwam terug van een sintklus. Ik zag licht bij je branden dus ik dacht… eh… Leuk... ? verrassing…?’

Dit verhaaltje werd geschreven naar aanleiding van een schrijfopdracht:
In dit verhaal worstelt het personage met een surprise of iets anders Sinterklaas-gerelateerd. Maximaal 300 woorden.

Avonturen van een dakloze

Vrijheid. Als je het eenmaal hebt geproefd, wil je het voor geen goud meer kwijt.

‘Vraag toch een uitkering aan, meid,’ zegt de dame met bontjas en platinablond engelenhaar die ik om een euro vraag.
Rot toch op. Denk ik, maar zeg ik niet, want ze bedoelt het natuurlijk goed. De bijstand, ach laat me niet lachen! En dan zeker iedere scheet die ik laat schriftelijk in drievoud verantwoorden, of hij wel ruikt naar wat ik gisteren gegeten heb.

U moet weten, ik leidde een “normaal” leven. Totdat ik, gebukt onder een hypotheek, torenhoge woonlasten en een baan van tachtig uur per week om dat allemaal op te kunnen brengen, mezelf op een onzalig moment terugvond op de hoogste verdieping van een flatgebouw, klaar om te springen. Het was mijn hoogtevrees die me uiteindelijk weerhield om over de rand te stappen. Gelukkig, achteraf bezien. Angst kan wel degelijk een een goede raadgever zijn. Ik draaide me om en liep terug, de lift in, en daar speelde zo’n achtergrondmuziekje. Het was een nummer van Aretha Franklin, "Freedom". Als dat geen voorteken was! Ineens werd alles kristalhelder.

Ik liep naar mijn werk, nam op staande voet ontslag, pakte de tram naar huis, stopte de allernoodzakelijkste spullen in een boodschappenwagentje en trok – letterlijk en figuurlijk - de deur achter me dicht. Zo simpel is de oplossing soms.
Al mijn bezit past in dat wagentje. Twee keer per week ga ik douchen bij het Leger des Heils, en wissel daar mijn kleren om.  De ene keer loop ik in een bloemetjesjurk, de andere keer in een legging met tijgerprint, net wat ze op dat moment in mijn maat hebben hangen. Mij is het om het even.

Doordeweeks neem ik 's morgens mijn vaste stekkie in, bij de grote grijze afvalcontainers naast de scholengemeenschap. Die ouders moesten eens weten voor wie ze 's ochtends die verse zonnepittenboterhammen staan te beleggen. Niet voor hun eigen bloedjes, die doen zich liever te goed aan de loze calorieën van de snackbar om de hoek!
Cranberriepaté, belegen boerenlandkaas, blaadje sla erop. Kiwi’tje erbij soms. Vroeger at ik minder chique! Gisteren trof ik zelfs een chocolade kerstster.

Beste lezer, ik moet nu als de donder dit stukje gaan inleveren bij de Straatkrant, voor mijn persoonlijke rubriek “Avonturen van een dakloze”. Dat levert me toch wekelijks genoeg eurootjes op voor de nachtopvang en een pakje shag!


Dit verhaal werd geschreven in het kader van een schrijfopdracht:
Je bent een zwerver die
a) vroeger bruggenbouwer was of
b) plotseling zijn ex uit een ver verleden ontmoet of
c) een bijzondere manier heeft ontdekt om aan geld te komen

Woorden die in het verhaal moeten zitten:
engelenhaar - goud- hoogtevrees - legging met tijgerprint- kerstster - voorteken
Maximaal 350 woorden

Nee, Nee, Nee

Je weet nog dat je bedacht dat hij weer niet gebeld had, om te zeggen dat hij later thuis kwam. Je moet op dat moment geïrriteerd zijn geweest. Misschien zelfs boos. Je weet nog dat je om de halve minuut uit het raam keek. Dat er een politieauto aan kwam rijden die – godzijdank -  je huis voorbij reed. Je bedacht nog, dat je je niet altijd van die enge dingen in je hoofd moest halen. En je ziet weer voor je hoe vervolgens die politieauto langzaam achteruit terug kwam rijden, en precies voor je huis werd ingeparkeerd. Je weet nog  dat twee agenten uitstapten en op je voordeur af kwamen lopen. En daar, telkens weer, begint de film te haperen. Als een dvd die vastloopt en steeds een sprongetje maakt naar een volgend stilstaand beeld.

Je moet je hebben omgedraaid van het raam, naar de gang gelopen zijn en de voordeur geopend hebben, want in het volgende beeld sta je in de deuropening, tegenover twee agenten. De mond van de een  beweegt in slow motion en in de verte hoor je een stem die vraagt ‘Bent u de moeder van…’

Je moet ‘Ja’ geantwoord hebben want in het volgende plaatje zitten jullie gedrieën aan tafel. De ene agent  beweegt nog steeds zijn mond. Schuin achter hem op de muur zit een zwart vlekje, je probeert je te herinneren of dat er al zat, of dat het misschien een vlieg is. Je kunt je ogen niet van het vlekje af houden, het lijkt alsof je erin gezogen wordt.

Vanaf hier gaat het beeld definitief op grijszwart. De kleur van vochtige aarde.

In je hersens galmt nog slechts één woord, het woord dat zich voorzichtig aandiende toen de politieauto voorbij reed, en vanaf daar in volume toenam tot een oorverdovende, repeterende dreun. Het enige woord waarvan je de betekenis nog snapt.

NEE!

Dit verhaal werd geschreven in het kader van een schrijfopdracht:

Schrijf een kort verhaal van maximaal 300 woorden met als thema 'nee'. Schrijf om jezelf op weg te helpen eerst het woord nee midden op een vel papier en zet de associaties die je met het woord hebt eromheen. Ga schrijven op het moment dat je het gevoel hebt dat je je invalshoek hebt. Wees vrij, durf.

VERBODEN VERLANGEN: Ontlading

De hitte van de afgelopen weken lijkt eindelijk om te slaan. De lucht is donkergrijsgroen en zwaar, de eerste druppels vallen, dik en loodrecht omlaag. Er steekt een bries op, ik zou het raam moeten sluiten maar blijf zitten en drink de laatste slok koud geworden espresso. Ik hou van onweer.
‘Denk jij er nog weleens aan?’ Pats! De vraag komt schijnbaar uit het niets maar hing natuurlijk al weken in de lucht. Waarom anders heeft ze na vierentwintig jaar weer contact gezocht?

‘Jij?’ kaats ik de bal nogal laf terug. Ze haalt adem, houd de lucht even vast in haar longen, maar laat die vervolgens met een lichte zucht weer ontsnappen.

De vraag is natuurlijk niet of we er nog wel eens aan denken, maar of we het erover willen hebben. Laten we wel wezen, zouden we onze vriendschap destijds opgeofferd hebben als het bespreekbaar was geweest? Ooit gezworen hartsvriendinnen. Vervolgens – kortstondig en verlegen – geliefden. En daarna, ja, daarna was het te ongemakkelijk. Te pijnlijk ook. Wat moesten we dan, net zeventien en onvoorbereid op de keerzijde van hartstocht.

Ik staar in mijn lege espressokopie, zij speelt met wat gemorste koekkruimels op het tafelblad. De regen slaat kletterend tegen de ramen, een bliksemschicht schiet sissend omlaag, gevolgd door een felle donderslag die de lege wijnglazen op tafel doet rinkelen. Op de vensterbank vormt zich een plasje. Ik sta op en sluit het raam.

‘Maar soms droom ik nog van je,' zeg ik, mijn blik gericht op de samenpakkende wolken, buiten.


Dit verhaal werd geschreven in het kader van een schrijfopdracht:
Schrijf wat je wilt onder de titel Verboden Verlangen. Maximaal 250 woorden.

VERBODEN VERLANGEN; Foto, 1978

Een volle bar. Veel halfvolle en lege glazen. Sigarettenrook in het schijnsel van gekleurde lampen. De foto op mijn beeldscherm vertoont een geelgroene zweem, alsof er een filter is toegepast om hem kunstmatig een gedateerd sfeertje te geven. Maar de kleine scheurtjes en kreukjes, en de zichtbare schaduwranden eromheen, verraden dat hij authentiek is, en ingescand. Hoewel redelijk scherp is het beeld chaotisch en ontbreekt er diepte en focus, overduidelijk een amateurkiekje.  Het licht is harder en witter dan je gezien de sfeerverlichting zou verwachten, waarschijnlijk is er zo'n vierkant flitsblokje gebruikt. 
Aan de muur op de achtergrond hangt een groot affiche waarop concerten staan aangekondigd: Vrijdag 15 april: Herman Brood & his Wild Romance , Zaterdag 23 april: Barrelhouse. Eronder nog meer tekst, onleesbaar.

Te midden van een aantal mensen van wie we alleen de achterkant zien, zitten Esther en ik allebei omgedraaid op een kruk, onze rug tegen de bar. Nancy leunt tussen ons in en zit half op mijn knie. Hoe oud zijn we daar? Vijftien, zestien hooguit. We hebben alle drie een versleten spijkerjack aan. Lachend kijken we in de lens, drie glazen bier geheven in de richting van de fotograaf. En in onze vrije hand - schaamteloos - alle drie een shaggie tussen wijs- en middelvinger geklemd.

Dit verhaal werd geschreven in het kader van een schrijfopdracht:
Beschrijf een persoon, een plek, een tijd of een voorwerp, dus er is geen handeling, geen dialoog of monoloog. Met als titel Verboden Verlangen. Maximaal 250 woorden

VERBODEN VERLANGEN; Zalige verlossing deel 2

‘Hoe ging je wiskundeproefwerk?’
‘Mmm’
‘Nora, ik vraag je wat.’
‘Ging wel, 6.1.’
‘Nou ,dat is best netjes toch?’
‘Mmm’
‘Ik bedoel, met alle lessen die je gemist hebt toen je …’
‘Mám!’
‘Wat!’
‘Niks.’
‘Wat nou! Is dat nu ook al een taboe?’
‘Nee. Maar je zit op me te letten.’
‘Ik zit helemaal niet op je te letten, ik probeer gewoon een normaal gesprek te …’
‘Jawel je zit wel op me te letten. Cónstant. Bij íedere hap.’
‘Nou, zoveel happen heb ik je anders nog niet zien nemen vanda…’
‘Zie je wel? Je zit me gewoon te fokken de hele tijd.’
‘Zeg jongedame, let jij een beetje op je taal? Zo praat je niet tegen je moeder.’
‘Pf’

‘Het hele punt, Nora, is dat jij geen verantwoordelijkheid neemt voor jezelf. Als je zo doorgaat dan zit je over drie weken weer in die kliniek en dan kun je …’
‘Echt niet! Ik kan echt wel voor mezelf zorgen! Maar hoe denk je dat het is, hè? Als iemand je bij iedere hap zit te volgen, hè? En naar je blijft kijken tot je hem doorgeslikt hebt? Dan krijg ik echt geen hap meer door mijn keel hoor!’
‘We hebben afspraken gemaakt, jongedame, en jij houdt je daar niet aan. Daarom moet ik jou wel in gaten hou… ‘
‘Hier dan! Kijk! Dat is één…’
‘Noor, doe normaal.’
‘En dat is twee…’
‘Nora! In godsnaam!’
‘En dat is drie…’
‘Nu is het klaar, Nora! Dadelijk stik je er nog in.’
‘En viér … Kijk mama, bordje leeg! ‘

Dit verhaal werd geschreven in het kader van een schrijfopdracht:
Schrijf een dialoog met als thema: Verboden Verlangen, waarin je nergens het onderwerp van het verlangen letterlijk benoemt, maar wel duidelijk moet worden waar het hier over gaat.
Maximaal 250 woorden

VERBODEN VERLANGEN: Zalige verlossing

Ik zie haar heus wel loeren hoor, vanuit haar ooghoeken. Wat denkt ze, dat ik achterlijk ben of zo? Ik snijd een stukje worst af, prik het aan mijn vork, steek het in mijn mond en maak nadrukkelijke kauwbewegingen, terwijl ik de vette hap met mijn tong in mijn wangholte duw. Wie is hier nou de slimste, ha!
Nu stelt ze me een onnozele vraag over school en kijkt me aan. Doorziet me. Fokking goeie timing, dat moet ik haar nageven. Ik maak een snelle berekening. Eén hap braadworst is ongeveer tien gram, is vierendertig calorieën. En met de rijst en erwten die ik al heb doorgeslikt zat ik al aan de honderdvijftig. Ze blijft kijken, wachtend op een antwoord, ik kan geen kant op. Kan moeilijk blijven kauwen tot ik een ons weeg. En praten met een wang vol worst, dat valt ook op. Dus oké, ik slik het wel door, de teller met één keelbeweging opvoerend naar hondervierentachtig. Fuck. Fúck! En mijn bord is nog halfvol.

Nu moet ik wel overgaan tot plan B. Haar eigen schuld.

Ook na het eten zal ze me nauwlettend in de gaten blijven houden. Maar over anderhalf uur moet ze even weg. En zij weet niet dat een vette maaltijd minstens drie uur in je maag blijft, voordat het door je dunne darm wordt opgenomen en omgezet in calorieën. Wat weten de meeste mensen toch weinig over voedsel. Als ze straks de deur achter zich heeft dichtgetrokken zal ik naar de wc gaan om mijn vingers diep in mijn keel te steken. Oh zalige verlossing!

Ik neem nog een paar flinke happen en slik ze demonstratief door. Kijk mama, bordje leeg!

Dit verhaal werd geschreven in het kader van een schrijfopdracht:

Schrijf een monoloog van maximaal 250 woorden met als titel Verboden Verlangen.